קטלא קניא

איך שטײ מיטן שמש אין דער האַנט

װען איך דערמאַן מיך פֿון דײַנע חנוכּה ליכט

האָסט מיר נישט געזען אױפֿן עלעפֿטן שטאָק

װען דו האָסט צו מיר נישט אַרױפֿגעקוקט

איך זוך דער אור הגנוז

אין דער פֿינסטערניש פֿון דײַנע ליכט

כאָב דיר געגעבן אַ פּדיון

האָסט דו מיר באַגזלט מײַן אמונה

דער טעם פֿון דײַן שריים

פֿרעסט מיר דאָס געזונט

איך זיץ שבעה נאָך דײַנע נחמות

דײַנע רפֿואות מאַכן מיר קראַנק

האָסט מיר געפֿיטערט שלש־סעודות תורות

אַז מײַן גאָמבע זאָל נישט אױסזען

װי דײַן רביצנס קאָפּ

דאָרט װעט װאַקסן האָר

װען איך װעל געפֿונען דעם באַשעפֿער

װאָס איך זוך

זײַט איך האָב דיר פֿאַרלױרן

דעם בני יששכרס לשם יחוד

װעט מיך מיט דיר נישט פֿאַראײניקן

און טאַקע פֿאַרדעם

הנרות הללו קודש הם